Chavìn de Huantar, de opgraving en terug naar Huaraz

Vanmorgen om 9 uur stonden we aan het hek om binnen gelaten te worden bij de opgraving in Chavin, 3000 jaar geleden gebouwd. Toen we binnenkwamen zag ik alleen heuvels met hopen stenen en allemaal vierkante ruimtes met rieten afdakjes erboven zodat je niet kon zien wat er onder lag, behalve stenen. Er wordt nog druk archeologisch werk gedaan dus er is een pad afgebakend waar bezoekers op moeten blijven. Maar aan het eind van het pad kwam de beloning, daar was het belangrijkste deel, een enorme vierkante open ruimte met trappen en een soort balkons waar vroeger  grote bijeenkomsten en rituele feesten werden gehouden voor alle mensen uit de Andes. We zijn ook ondergronds geweest in een enorme ruimte die verdeeld is in allerlei kleinere ruimtes, die werden gebruikt voor rituele bijeenkomsten voor louter de elite èn ook gebruikt werden als opslagruimte voor voedsel en voor de trompetlelies die vroeger bij elke rituele viering werden gebruikt. Bekijk de foto's maar met de beschrijvingen.

Om half elf stond onze chauffeur van gisteren weer klaar voor ons ( weer voor drie betaald!😉) om ons naar Huaraz terug te rijden. Waar we nu weer zijn, hebben gegeten en genieten van het contact met de wereld. Jan is alweer op zoek naar de bus voor morgen. Dan gaan we voor ons laatste weekje naar het Noorden, naar Trujillo en omstreken waar ook veel opgravingen zijn uit pre- Inca tijden en culturen.

Ik merk dat ik er ook naar uit begin te zien om weer naar huis te gaan. Wat hebben wij niet allemaal gezien van dit land. Van elke klimaatzone hebben we geproefd. Het begint voor mij langzamerhand te voelen alsof het genoeg is. En ik ben blij dat ik de tijd die ervoor nodig was om dàt gevoel te bereiken toch aardig heb ingeschat. 

Na 4 weken lang op haast neurotische wijze bezig te zijn geweest om mijn hebben en houden bij elkaar te houden en goed op alle waardevolle spullen te passen is het toch gelukt om diverse zaken hier achter te laten. Het begon op de dag dat we naar Chavin gingen. Jan vroeg " heb jij de kaart?" En ik reageerde wat kribbig want ik heb altijd de kaart, in het speciale vakje in de kleine rugzak. Maar goed, ik controleer toch even...geen kaart! Toen waren we in de aap gelogeerd, want dat vakje was de enige plek waar ie altijd terecht kwam. Weg dus, nergens te vinden. Balen, zeker met die weg van Jan die we moesten opzoeken en uitleggen aan de chauffeur. En wat denk je, nérgens is hier een kaart van Peru te krijgen. OK, dan het zonnehoedje, van Maaike geleend verdorie(sorry lieverd, je mag bij je volgende reis een nieuwe kopen van me), Maaikes nek-kussentje met masker (kan bij Bol.com zo weer besteld), een sjaal die ik van mijn vader ooit heb gekregen en die ik om de nek van een mooie Peruaan in het hotel zag, maar dat kàn helemaal niet want ik was em al twee dagen eerder kwijt, en last gut not least heeft een schakel van een armbandje van mijn moeder het begeven en ben ik dus ook één van de serie dunne armbandjes kwijt...ik hoop dat iemand er hier blij mee is en dat zal vast. Dag lieve allen, ik ben weer helemaal op dreef niet?😘😘liefs H&J