Huaraz, dag 1

we waren koud onze hotelkamer binnen toe er buiten op straat iets weerklonk dat op een demonstratie of protestmars leek. Een hele grote kleurige groep trok beneden ons langs, met rode spandoeken en luidkeels hun wensen kracht bij zettend. De groep bestond uit verschillende subgroepen zoals te zien is aan de kleding.

Vandaag leek het wel of de bevolking van Huaraz speciaal voor ons alles uit de kast trok: we zagen ook een oefening van de reddingsbrigade in de bergen, we kwamen een begrafenis optocht  tegen, vanavond was er een hele groep die gekleed in roze- witte pakjes met veel glitter en begeleid door één fluit en een paar trommels door de straten trok. We hebben genoten. Huaraz ademt een andere sfeer...het lijkt opener, ruimer, lichter, westerser misschien? Brede straten, 4 rijstroken, wat veel lucht geeft. En het waait hier ook meer. Overal  zie je de bergen om je heen oprijzen boven de stad uit. 

De echte autochtonen lopen in hun dracht, met name de vrouwen, meerdere rokken over elkaar, soms in felle, soms in meer gedekte kleuren. Ze dragen allemaal, jong tot oud, hoge hoeden die aan één kant ,in dezelfde kleur òf in een afwijkende kleur, een prachtig bloemmotief in satijn hebben. Ik heb me laten vertellen dat een hoed iets zegt over de groep "clan" waartoe men behoort. De hoeden zijn vrij hoog en worden echt boven op het hoofd gedragen. Het hoofd verdwijnt er dus niet voor 1/4 in. Je ziet het wel op de foto's. De mannen dragen hier ook vaak hoeden met een vrij brede rand en het geeft ze een heel voornaam uiterlijk mer hun donkere huid, haren en ogen. De vrouwen hebben heel lang haar dat ze in vlechten dragen die tot op hun billen reiken.

Vandaag een stad-dag en bijkomen. En weer op zoek naar de bussen en auto's voor onze excursies en de reis naar Trujillo. Ik merk in de loop van de dag weer dat ik de hoogte in ben gegaan en voel me erg moe. Jan heeft minder last. Hij praat op zo'n dag in rap Spaans met alle taxichauffeurs en mensen op straat. En hij komt altijd te weten wat hij wil weten, dat is zo fijn. Ik doe af en toe ook mijn woordje en het is leuk om te merken dat de mensen het waarderen en hun uiterste best doen je te begrijpen. Het levert ook veel vrolijkheid op. Non verbaal maak ik regelmatig contact met kinderen en hun moeders. Een glimlach over en weer ...leuk.

Peruanen hebben veel onderling contact valt me op. En altijd hartelijk, met een omhelzing, een kus , een hand op de schouder. Een vrouw met een fruitkraampje, die naar een vrouw aan de overkant uitnodigend met een zakje fruit zwaait, een vrouw achterop een motor die bij het stoplicht een heel gesprek met de bestuurder van de motortaxi achter haar begint, grootouders die met hun kleindochter uit eten zijn en heel belangstellend luisteren naa alles wat zij hen vertelt over haar leven...ach ik zie zoveel mooie momenten. Ouders zijn gek met hun kinderen. Die gaan overal mee naar toe, al vlak na de geboorte, in een doek of op de arm met een doek erover. Oma' s spelen een cruciale rol in de opvang omdat de moeders werken, maar je ziet kinderen ook bij hun moeders zitten op straat. Vaders zie je ook veel met hun kinderenen er is altijd een hele duidelijke genegenheid zichtbaar en voelbaar over en weer èn veel vrolijkheid. Natuurlijk zie ik ook uitzonderingen.

De mensen gaan over het algemeen modern en goed gekleed. Kinderen zien er ook meestal heel leuk gekleed uit. Blote mooie navels, ruggen en buiken zie je bij de teenagers ook.

Ik stop en ga lekker slapen. Tot morgen.