Doel: Pucallpa, hartje Selva

Goed, wij hadden dus- meenden wij- een afspraak staan om vanmorgen- zaterdag - om 9 uur een taxi te nemen vanaf de Terminal in La Merced. Bij aankomst om 8.45 geen spoor van onze man van gisteren. Waarschijnlijk een ander vrachtje.  Dus weer onderhandelen. Je moet je voorstellen: een grote hal met F en aan rijdende motortaxi's , minibussen, auto's en grote bussen, veel geroep en geschreeuw van de chauffeurs en hun tussenpersonen om hun wagen zsm vol te krijgen. Zodra je motortaxi stopt drommen een man of 6, 7om je heen om hun wagen als de beste en snelste en goedkoopste aan te prijzen. Pas wanneer je je rugzak aan een hebt gegeven en duidelijk. Bent dat hij de uitverkorene is krijg je weer rust. Enfin, wij kozen voor fen Pick- up, lekker hoog en  met een forse laadbak met kooi. Binnen konden4 mensen, dus dat leek goed te overzien. Jan probeerde nog de chauffeur, die later de ritselaar bleek te zijn om de auto vol te krijgen, een belofte over de tijd van vertrek te ontlokken, maar dat lukte maar half. Wij vertrokken dus om 11 uur na allerlei omzwervingen door de stad om vracht oo te pikken, o.a. Een wasmachine. Binnen was de ruimte vol. Naas mij een even mollige dame als ik met een enorme doos die ze bij zich wilde houden , met plantas. Ik in het midden. Zo begon de reis. Al snel bleek dat "vol" hier een rekbaar begrip is want er werd nog vaak gestopt en ik geloof dat er uiteindelijk, naast de wasmachine en de overige vracht nog wel 10 tot 12 mensen in die laad bak waren. De vrouwen mochten op de plank zitten, alle mannen en jongens staan en hangen dus gedurende zo' n reis van 8 uur! De weg was onverhard en bochtig, de chauffeur had er een handje van om op elk klein recht stukkie hard op te trekken, óók bij een duidelijk bord met " scherpe bocht". En dan dus vol op de rem. Op een gevoel van compassie met zijn mede rijders, vooral die achterin heb ik hem niet kunnen betrappen. Maar zo rijden ze hier allemaal. Als je binnen bent dan kunnje je maar beter stevig vastgrijpen. Maar de Peruanen vinden dit  normaal en bedanken als ze uitstappen allemaal voor de rit. De tocht was prachtig. Al die planten en bomen, zwanger van hun vruchten, de papaya, de cocosnoot, de sinaasappels, de ananassen. Tussen het vele groen duiken ineens ranke bomen op met dunne, lichte stammen die zo' n 8 tot 9 meter boven de grond vertakten en een wolk van paarse of knaloranje bloemen tonen. Heel veel planten met reuze bladeren, langs de weg allemaal roze- bruin gekleurd door al het stof. 

Al met al werd het donker en wij kwamen niet in Pucallpa. We werden gedropt in een gehucht dat La Constitution heette en niet op onze kaart te vinden was. Geen zin om verder te gaan want dat zou nog zeker 4 uren duren. Hotel gezocht en gevonden, een heel modern ogend hotel met spiegelende ramen temidden van de stoffige rommelige omgeving en alle motortaxi's. Gedoucht,gegeten aan de straat, met een schattig peuter wolaapje dat op mijn stoel zat. en naar bed. We geven ons volledig over aan het avontuur en de daarmee gepaard gaande onverwachte gebeurtenissen en omstandigheden. Ik heb het gevoel langzamerhand enigszins " in te dalen" in het leven hier en voel steeds meer rspect voor de mensen en hoe zij hun leven hier leven, in deze natuur, deze levensomstandigheden. Het zijn hele harde werkers, van vroeg tot laat, niks van 9 tot 5. een grote veerkracht, niet opgegeven en de moed erin houden, ik hoor veel gelach onderling, gevoel voor humor, bespeur een sterk gevoel van loyaliteit, zeker tussen vrouwen. Wat een kracht tonen vrouwen hier, als je hen ziet lopen met de mooi gekleurde draagdoeken met òf een kind ( tot wel 3 jaar) òf een andere vracht. Ach jongens ..het is gewoon teveel om te beschrijven. Tot morgen.