Van Huaraz naar Trujillo

Na een laatste Pisco Maracuya en lekker etentje in ons favoriete restaurant èn een goede nacht zeggen we Huaraz vaarwel en koersen op Trujillo, onze laatste culturele stop voor de terugreis naar Lima en NL.

Jan heeft 2 plaatsen aan het raam voor ons gereserveerd, twee rijen achter elkaar, en de mevrouw van het boekingskantoortje kijkt wat zorgelijk " of dat wel gezellig is?" Als Jan antwoordt dat we al zo vaak naast elkaar zitten dat we dit wel kunnen opbrengen lacht ze. Hij heeft het niet voor niets zo geregeld want hij weet nog ongeveer wat er komt. Een tocht door de Cordiera Negra en door een zeer diepe en op sommige punten adembenemend nauwe kloof. We zitten ruim drie uren stil op onze stoel en proberen alles wat we zien te bevatten. We nemen nu ècht afscheid van de Andes en beleven dat ook naarmate de hoogste bergen hoog en de hoge bergen steeds lager worden, van kleur veranderen, groener worden en steeds lichter naarmate we dichterbij de kust komen. Het is een mooi, gefaseerd afscheid, dat in en door ons lijf zindert. Het is een emotionele en fysieke ervaring. Ik hoop dat de foto' s een beeld geven. zoiets groots is voor mijn cameraatje ook niet altijd te verwerken! Op een bepaald moment slaat er een vrij grote steen tegen de onderkant van de bus met een forse klap en daarna horen we nog een paar keer wat. De bus wordt stil gezet...op een weg waar slechts af en toe gepasseerd kan worden, de bijrijder er weer uit in zijnhesje....Jan en ik knipogen al tegen elkaar: "wat denk je, wordt het weer liften?" Maar nee, ditmaal niet, het lijkt toch in orde.

Na ruim 4 uren bereiken we Trujillo en komen terecht in het Hotel Kolonial..ja, via de trip- advisor. Een sfeervol hotel- zie foto's- en we gaan helemaal naar boven, met dakterras, omdat we hopen daar de meeste rust te vinden. De eerste nacht is dat inderdaad wel goed.

Morgen eerst maar eens even de stad proeven, want die ademt weer een geheel andere sfeer merken we in het donker bij aankomst al.