De weg van Jan, 40 jaar terug en nù

de volgende dag vroeg op, ontbijten in ons restaurantje- we zijn weer de enige gasten- en we zien een kolibrie vlakbij! Daarna op zoek naar een taxi-chauffeur die ons wil rijden van Chavin naar Huaycabamba. De eerste twee geven in hun mimiek duidelijk aan niet te weten waar Jan het over heeft...Huaycabamba? Dát is hééél ver en dat gaat 1000 soles kosten om er te komen. Jan gepikeerd, dat het maar twee uren rijden is en maar 50 km volgens zijn herinnering...maar nee hoor, daar klopt niks van en dus komen we niet tot een compromis. De tweede chauffeur houdt eveneens vol dat het heel ver is en vraagt ook meer geld dan we willen betalen. Maar... De derde man, die weet van de hoed en de rand, kent Huaycabamba en alle omliggende dorpen en..zegt óók dat het beslist veel verder is dan Jan denkt. Maar we komen tot een deal: 600 soles voor een retour. Het blijkt dat dat niet teveel is want we zijn inderdaad wel 8 uren onderweg, over meest halfverharde maar wel vlakke ondergrond. En een beetje rekenende kom ik ook tot een wat langere afstand, dus we zijn allemaal heel tevreden met deze regeling. En het is niet zo verwonderlijk dat het beeld van 40 jaren geleden in de herinnering enigszins andere maatvoering gaat aanhouden! De chauffeur is opgewekt en zoekt contact met Jan en lijkt ook te genieten van zijn eigen land, door onze ogen mee kijkend. En een landschap weer! Wàt een kleuren! Licht grijsgroen, grijsblauw, donkerrood tot lichtroze, goudgeel, grijsbruin en in alle wisselende schakeringen en combinaties, wat die bergen heel goed kunnen. Karlijn zou er ook enthousiast van worden!😉Elke keer denk ik dat ik die bergen nou wel gezien heb, zoveel nieuwe formaties en kleuren zullen er toch niet meer zijn? Maar elke keer kijk ik ademloos naar buiten en vandaag is dat niet anders. Vooral omdat Jan hier dus heeft gewerkt als projectleider, een weg heeft moeten uitmeten en uithakken in deze enorme rotsformaties. Als je ze ziet snap je werkelijk niet dat dat ooit is gelukt, zulke steile bergwanden waaraan geen eind lijkt te komen en zulke onafzienbaar diepe ravijnen. Ik werd er soms duizelig van. We hebben aan de overkant van de rivier een totaal weggezakte weg kunnen aanschouwen! Onderweg verschillende waren er verschillende obstakels, omdat ze werkelijk òveral aan de wegen werken. We kwamen ook langs een plek waar een deel van de berg werd neergehaald en we moesten wachten totdat de bulldozer de grote brokken rots over het randje de beek in had geduwd. Ik voeg daarvan voor het eerst een video toe want het lijkt me vooral voor onze kleinzoons mooi om te zien. Jan heeft zijn weg niet meteen kunnen herkennen omdat alles zo is veranderd. Er is veel bijgebouwd. Het dorpje Kirka, wat indertijd het " uitgaans-dorpje" was voor hem en zijn mannen, om Chicha te drinken en dronken te worden, nou...dat was veel groter geworden en de naam was óók veranderd. Op de terugweg wist hij het ineens weer, waar "de" berg van de " asusto" was. Nou, ik heb geprobeerd er een foto van te maken, maar bij fel licht en bij deze lichte zandsteen kun je de hoogte/ diepte niet goed in beeld brengen. Maar neem van mij aan dat het een uitzonderlijk steile wand was met veel rotsblokken en stenen die nog maar nèt voldoende houvast hadden om te blijven liggen. Rotsen die zo eng overhellen boven je hoofd.... Dat ik het vannacht Spaans benauwd kreeg bij de herinnering en me ook bewust werd van wat we eigenlijk allemaal aan het doen zijn, als een stel jonge honden. De asusto ging gelukkig aan mij voorbij maar anders had Jan geweten wat hem te doen stond: naar de plaatselijke medicijnvrouw of -man! 

Het is zo overweldigend mooi! Het gaat allemaal nog goed, met nestjes beschermengelen boven ons of alleen mijn moeder, de intensiefste beschermengel die ze graag wilde zijn.

Jan is heel erg blij om te hebben gezien hoe ze de weg verder hebben uitgebreid tot aan Huaycabamba, half verhard, met af en toe een bergstroompje en prachtige uitzichten. En dat hij nog zo intact is! De dorpen boven Huaycabamba zijn nu allemaal voor een groot deel bereikbaar. Overal is ook elektriciteit. En iedereen heeft een mobiele telefoon in wisselende moderniteit. Dus iedereen kan met elkaar communiceren. Dat geeft van die beelden vol tegenstellingen: vrouwen in klederdrachten van de binnenlanden met doeken waarin ze kind of vracht vervoeren, hun hoge hoeden op, die dan in "the middle of nowhere" met een iPhone aan hun wang staan😊Overal tv's ook, zodat de wereld hier ook binnenstroomt. Fijn voor de mensen en  wij zijn er helemaal zat van, omdat je nergens kunt eten zonder muziek of tv aan op een sterkte die je de lust  ontneemt tot een gesprek. Maar ja, ' s lands wijs, 's lands eer is het niet? En soms word ik ook heel vrolijk van de salsamuziek! Dus we zijn heel gelukkig met deze dag samen. Ik heb nu ècht beeld en vòel ook in mijn lijf hoe het ongeveer geweest moet zijn, toen...bij het werken aan de weg.