Van Constitución naar Pucallpa

Alle foto's zijn al per abuis toegevoegd bij het vorige verhaal.

'Smorgens weer bijtijds naar de terminal met de motortaxi, na nog wat foto' s van de kleuterschool te hebben gemaakt. Het gebogen golfplaten dak vormt een simpele doch doeltreffende bescherming tegen regen en zon. Ook alle voetbalstadions hebben dat hier.

Bij aankomst op de terminal iets nieuws: de chauffeurs riepen niet alleen door elkaar, ze grepen ook onze bagage alvast. Mijn rugzak bij de één, die van Jan in handen van een ander. We kozen de Minivan en Jan kreeg zijn rugzak terug. Gelukkig snel vol. De rit duurde toch nog weer 51/2 uur. Het grootste deel over onverharde weg. Deze weg is een rechtstreekse verbinding tussen La Merced en Pucallpa en er wordt druk gewerkt om ook hier een geasfalteerde mooie brede weg aan te leggen. Indrukwekkend wat we onderweg zagen groeien en gebeuren, aan bruggenbouw, aanleggen van de taluds van een metertje of drie, vier?. En dat alles in deze temperaturen en dan met die pakken aan! En nog naar me zwaaien! Ik had een leuk prachtig jongetje naast me van een jaar of 3 denk ik. Praatte honderduit over alles wat hij zag buiten maar mama reageerde niet. Dus ik met mijn drie woorden Spaans praten met em, wat me een vertederend enthousiast relaas terug opleverde. De rest van de weg hebben wij gebroederlijk ons enthousiasme gecommuniceerd over alles wat we zagen, hij Spaans ik NL. No Problem. Heb mijn nek-kussentje opgeblazen en hem erop gezet zodat hij beter kon kijken. Moeder blij, kind blij. Er is een fotootje van hem, toen was hij eindelijk in slaap, natuurlijk vlak voordat ze eruit moesten! In Pucallpa  naar een mooie Lodge die Jan voor me had geregeld de schat. Eerst gegeten, de paltasalade van de foto, toen allebei bij geslapen en toen weer gegeten. Lastig wennen aan het eet- ritme hier als je op reis bent en ook wel weer handig want zij eten de hele dag door. Je kunt op elk moment van de dag aanschuiven voor van alles. Morgen een dagje Pucallpa en Lodge en regelen van de busreis naar Huánuco. We zijn zo blij dat we nog meer tijd hebben, want wij kunnen wel plannen wat wìj willen, we zijn toch sterk afhankelijk van de locale mensen en regelingen die zíj treffen. En iets wat ze beloven is pas waar als het gebeurt, hebben we nu geleerd, dus we ruimen toch maar wat extra tijd in.