Van Cuzco naar Huancayo.

vrijdag 25/8 was weer een laatste dag, een laatste avond met ons gastgezin en een beetje weemoed na 4 dagen begin en eind van de dag gedeeld te hebben, met zoveel herinneringen aan 40 jaren terug, met nieuwe contacten, geharrewar met de talen en met zo'n geweldig fijn saamhorigheidsgevoel. Wat geweldig dat we weer zo gastvrij zijn ontvangen en met zoveel zorg omringd.

Vrijdagavond nemen we Piet, zijn vrouw Mirjam en hun pleegdochter Daisy mee naar een restaurant dat door familie van Mirjam wordt bestierd, of gedreven heet dat geloof ik. Ik wist niet wat ik zag toen ik binnenkwam. Een heel oud pand met fragmenten uit het verleden en gedecoreerd ...kijk maar. Het heet " Fallen Angel"... Laat ik nou vergeten zijn te vragen waarom ze die naam hebben gekozen! Kijk maar naar de foto's en laat je verbazen en verrukken. Ze hebben boven ook nog twee kamers met alles erop en eraan, die kun je dus gewoon boeken. Als je op booming .com kijkt zie je het ook wel denk ik.na van de ene in de andere verbazing te zijn gevallen gingen we aan tafel in een zeer sfeervol licht. Het eten was heerlijk en werd mooi opgediend. Het werd natuurlijk later dan bedacht en om 5 uur ging de wekker alweer om onze vlucht naar Lima te kunnen halen. We hebben gekozen voor vliegen omdat de afstanden veel te groot waren om in een dag te doen en we ook wel een beetje vermoeid raken van die busreizen van 6 tot 10 uren. Goed, vroeg uit de veren, snel kommetje muesli met vruchten yoghurt  en toen hoop, in de auto va n Piet naar het vliegveld. Alles verliep flitsend en toch vertrokken we met een uur vertraging, waardoor we in Lima een bus later moesten nemen naar Huancayo, een reis van 8 uren. We gaven de zware bagage vast af bij het busstation, hebben nog snel wat gegeten ergens en om 14.00 uur vertrokken we. Half bij licht nog en dat was ook genoeg! Dit was mijn eerste kennismaking met het echte Andesgebergte. De bus reed zo dicht langs de wand dat ik de rotsen bijna meende aan te kunnen raken en dat zijn geen kleine jongens! Enorme wanden met rotsen torenden boven ons uit en het geheel zag er vaak zeer instabiel uit, alsof het bij het minste schokte zo naar beneden kon schuiven....brrr! Er was ook inderdaad ergens wat naar beneden gekomen en wij moesten een klein ommetje. Staan daar van die nietige mannetjes in oranje pakjes met hun helmpjes met een tractorretje en een schuivertje....ach..je denkt even " wat zullen die hier nou kunnen uitrichten?" Maar ze richten wat uit en maken de weg gewoon weer vrij, hoe lang het ook kost. De foto's zijn vrijwel allemaal bewogen omdat ik in de bus zat maar geven toch een impressie.. Tot morgen en slaap lekker.