Huancayo, dag 2

 Dag 2 stond in het teken van het bezoek aan het irrigatie en landbouwproject van Nico en Jan( omgekeerde volgorde!) ongeveer 2 uren rijden buiten Huancayo. We hadden een privé taxi besteld voor 4. Er kwamen onverwachts twee chauffeurs mee. Voor de veiligheid, zodat ze konden afwisselen want het zou een hele dag rijden worden. En hoe!

Nadat wij allemaal in de wagen gepropt wAren vertrokken we. Eerst betalen, want er moest nog gas getankt. Toen nog de bandenspanning op orde brengen, dat door een oudere mevrouw handig werd gedaan. Toen gingen we dan ècht op weg. Al snel bleek dat het kleine route kaartje van de touristinformation wel heel summiere informatie gaf en dat onze chauffeurs de weg naar het gevraagde gebied niet kenden. Levendige discussie voorin dus. De juiste route vonden we niet, wel een barricade. De weg die Nico in zijn hoofd had was onbegaanbaar dus we moesten een andere route. Elke levende ziel die we tegenkwamen werd bevraagd over de route. Het antwoord kwam in zeer wijdse gebaren die voor velerlei uitleg en richting vatbaar waren. Wij hebben over onverharde wegen gereden, zijn de hele daag door elkaar geschud, moesten er af en toe uit om het vehikel de kans te geven de obstakels te overwinnen, ook al was het dan Mitsubishi op gas!.  Ademloos waren we van de uitzichten, de nauwe passages, waarbij wij terug moesten voor de tegenligger die bergaf kwam. Het was één avontuur. Uiteindelijk heeft één chauffeur uiteindelijk gereden. maar het was een zeer vrolijk span! Bij elk obstakel op de weg klonk het " si, la ruta del Peru!" Met een vette grijns. Ik heb nog vergeten te melden dat wij voor het eerst een echt peruaans ontbijt hebben genuttigd, omdat er geen " Europees " getint restaurantje voorradig was op de route èn op dat tijdstip. De chauffeurs haalden ons over om voor de " Caldo" ( warme) te gaan. Dus een halletje in waar een oude vrouw voor een gigantische pan met soep ( la sopa) ) stond. Lange tafels waar verschillende mensen al zaten te genieten van een gigantisch bord bouillon, van schapenvlees getrokken, met 1 hele grote aardappel er in en ook een vette kluif met bot en vlees. Onderin de soep natuurlijk ook iets van rijst en graan, wat ze hier in alle soep volgens mij bijvoegen voor de stevigheid. Veel Peruanen moeten hier een groot deel van de dag op teren en ze werken hier lang en heel erg hard. Dus vooruit met de geit. En het was helemaal niet erg, wel veel. De aardappel lieten we links liggen. De soep was smaakvol en we hebben er geen last van gehad bij het schudden! Enfin, we kwamen uiteindelijk waar we wezen wilden, bij de haciënda waar Nico en Jan hun project hebben uitgevoerd. Het was mooi om te zien hoe Nico contact legde met de zoon van de vorige eigenaar van de oude haciënda. Die haciënda was door Lichtend pad volledig verwoest en de vader vermoord. Hij heeft alles weer nieuw opgebouwd. Het irrigatieprojecten heeft zijn vruchten afgeworpen, ondanks meer droogte staat het land en het vee er gezond bij daar op die hoogvlakte tussen die enorme bergen waar je je daar even niet meer van bewust bent, omdat ze onzichtbaar zijn. Een eindeloos lijkende vlakte met driegende wolken en zo'n en weer andere bergen aan de einder...ongelooflijk mooi dat ik dit mag beleven!