Scheiding van het reisgenoten gezelschap, wij op weg naar SAN Ramon..

Afscheid van Huancayo. Wachtend voor ons hotel op Nico en Marian om 8.30 krijgen we zomaar een inkijkje op het schoolplein aan de overkant, bij het Colegio  voor 4 tot 12/ 16? Jarigen. Er komt NL. Een motorist aan en de grote stalen (golfplaat) deur gaat een tijd lang open. We horen een ritmisch gejuich en zien een hele rij jonge kinderen, rond de zes? Jaar die in hun grijze uniformen een warming-up voor de komende schooldag lijken te doen. Met een klein rood/wit nep-zwaard doen ze een soort karate-achtige beweging met een kreet. Ze doen de bewegingen na die hun docent? Non-verbaal Voordoet. Naast de kinderen komt even later een mevrouw staan die hen, al heen en weer lopend,   met bewegingen aan moedigt om zich te blijven inzetten. Het is een prachtig gezicht. De kinderen leven zich met overgave uit en steeds, bij elke "uitval" en "zwaai" klinkt er een soort ondersteunende strijdkreet.  Maar ook heupwiegend lopen hoort erbij, voor meisjes èn jongens. Alle spiergroepen konen aan bod. Wat een heerlijk begin van de dag, voor mij en voor hen. Zou ik onze schoolkinderen ook gunnen! Van Marian begrijp ik dat het er bij haar op school niet zo aan toe ging. Dat was nog netjes in de rij staan en schoenen en nagels controleren. Maar ja, Marian is nu ook rond de dertig dus dat is ook zo'n 20-25 jaar geleden. Wie weet is dit te danken aan nieuwe pedagogische inzichten en gebeurt het op meer scholen. Weet ik dus niet. Nico en Marian zijn er. Òp naar ons  laatste gezamenlijke  ontbijt. De rugzakken zijn al gepakt. Een beetje weemoedig. Het was een bijzondere drie weken en we hebben elkaar over en weer als hele fijne reisgenoten leren kennen. Dus dan pink je even een traantje weg als je uit het restaurant allebei een andere kant op gaat en de wegen zo duidelijk scheiden. Nico en Marjan vertrekken om half twee richting Lima en wij lopen Stoer met onze volle bepakking om half elf het hotel uit, op weg naar de busterminal en de bus naar SAN Ramon. Voetje voor voetje, heeeel relaxed, sjok ik achter Jan aan die altijd harder kan. Over het spoor, met de meute mee. Ja , hier kan dat, er rijdt maar éénmaal per dag een trein. Onderweg komen we weer een feestelijk en kleurrijk uitgedoste groep mensen tegen en een groep in keurig zwart pak geklede mannen muzikanten. Zal nog ter ere van Rosa zijn vermoed ik. Ze groeten me allerhartelijkst op mij  buenos dias. 

Zoals gewoonlijk komen wij aanlopen bij de terminal en zijn we weer eens de "vullers van de bus" zodat hij onmiddellijk weg kan.

Dechauffeur vind ik een woesteling, hij rijdt erg hard en vooral in de bochten houd ik regelmatig mijn hart vast dat de bus omkiept. Alle mensen om ons heen slapen gewoon. Na een half uur staat er een mooie goed geklede man achterin de bus op , loopt naar voren en kondigt aan dat hij 15 minuten van onze tijd gaat vragen voor zijn verhaal. Het is , blijkt , een verhaal over goede voeding en gezondheid en voorkomen van kanker. Ik geloof dat hij uiteindelijk wel wat langer aan het woord was, maar we hebben met korting een zakje cruesli van hem gekocht van 110 gram, war we volgens hem een maand mee zouden kunnen doen...terwijl ik het zag als een hapje tussendoor in de bus. Het was ook wel prijzig..15 sol.Dankzij de chauffeur komen wij keurig om 3 uur aan in SAN Ramón.